Mijn zoon zijn stem breekt en voor we het weten huilt hij tranen met tuiten. Tien lange minuten vloeien de tranen als nooit te voren. Zijn schouders schokken. Zijn beide broers weten het ook even niet meer en vragen of ze van tafel mogen. En wat had ik hem dit verdriet graag bespaard, maar ik besef ook, dit is de uiting van uitgestelde pijn. Acht jaar geleden ben ik gescheiden en omdat mijn zoons nog zo jong waren, besloot ik de verstandhouding met hun vader goed te houden. Omdat er geen andere partners in het spel waren, was dat geen enkel probleem. We bleven verjaardagen gezamenlijk vieren, hij schoof één keer per week bij ons aan voor de avondmaaltijd. We vierden standaard een Kerst- en Paasdag samen, gingen nog dagjes uit. Ik deed zijn boekhouding. Dat functioneerde voor iedereen.

Tot hij een vriendin kreeg. Hij ging vergelijkingen maken tussen zijn nieuwe vriendin en mij, hun moeder. Dat maakte mijn kinderen boos. En waar hij in ons oude gezin nooit tijd maakte voor ons, kon hij nu maar zo een aantal keren op rij zijn zaak sluiten en met haar een weekendje naar een hotel. Mijn zoons moesten altijd met de fiets naar school, hoe slecht het weer ook was. ,,Denk maar niet dat ik je ga halen of brengen”, zei hij dan. Vorige week waaide het een beetje en direct haalde hij haar op van het werk, want het was voor haar toch niet leuk als ze de hele terugreis tegen de wind in moest fietsen. Waar hij de verjaardagen van de kinderen altijd vergat en nooit zelf een cadeautje voor ze kocht, wist hij nu op haar verjaardag niet hoe snel hij daar met bloemen en een cadeau op de stoep moest staan. En mijn kinderen zagen het allemaal. Dus ik kreeg na elk bezoekje aan hun vader teleurgestelde en verdrietige kinderen thuis.

Op mijn advies bespraken ze met hem wat dit met hen deed. Hij maakte beloften en kwam ze keer op keer niet na. Nou was dat een patroon wat ik maar al te goed herkende, zo deed hij dat ook altijd richting mij. En als je in zo’n situatie zit, geeft zo’n belofte je weer net genoeg hoop om het toch nog maar even weer vol te houden. Maar iedereen heeft daarin een grens en die was deze week voor ons alle vier bereikt. We stoppen met de gezamenlijkheid die ons nu alleen nog maar teleurstelling en verdriet oplevert. Vanaf nu zullen mijn kinderen echt de kinderen van gescheiden ouders zijn en dat doet ze nog het meeste pijn. ,,We zagen het bij vriendjes en klasgenoten en waren juist zo blij dat het bij ons anders was.”

En hoewel het goed voelt om dit patroon te doorbreken, merk ik aan mezelf en de kinderen dat we nu nog door de pijn en het verdriet heen moeten die een scheiding geeft. Je hoopt misschien dat de pijn in de loop der tijd slijt, maar het is enkel uitgesteld. Het wil gezien, erkend en doorleefd worden. En dat is waar we nu doorheen gaan. Het verdriet van de uitgestelde pijn. We kunnen terugkijken op de mooie momenten die we als gezin nog gehad hebben ondanks dat we al gescheiden leefden. We laten die tijd nu definitief achter ons. We hebben een patroon doorbroken en gaan nu onze emoties verwerken.