Steeds meer ouders lopen er tegenaan dat hun kind niet langer functioneert binnen het huidige schoolsysteem. In het gunstigste geval biedt de school je kind een ‘eigen leerlijn’ aan, wat betekent dat je kind naar zijn eigen vertrouwde school kan blijven gaan, maar een ander programma volgt dan het gros van de klas. Valt je kind heel erg buiten de middenmoot, dan zal er een oplossing buiten de school gezocht gaan worden in de vorm van speciaal onderwijs of een arrangement op een zorgboerderij. Sinds 2 jaren werk ik als kindercoach een aantal dagen per week op basisscholen met eigen leerlijn-kinderen.

Ik had nooit een heel helder beeld van wat er achter de voordeur van een school gebeurt. Dat heb ik nu wel en dat stemt mij niet vrolijk. Je mag je afvragen of kinderen op dit moment nog onderwijs krijgen of dat ze feitelijk geprogrammeerd worden. De overheid blijkt achter de voordeur van de school alles, maar dan ook alles te bepalen. Zo wordt er vanuit de overheid verplicht gesteld dat de scholen werken met leerdoelen. En voor elk leerdoel is er een programma in te zetten dat keurig voldoet aan de eisen van het leerdoel. Op het oog kun je dan nog kiezen voor uitgever A of B of methode X of Y, maar de inhoud verschilt niet zoveel.

Het kijken naar het Jeugdjournaal valt ook in te zetten als leerdoel. Wie het nieuws een beetje volgt en dan een uitzending van het Jeugdjournaal gaat bekijken ziet al snel dat het nieuws wat hier gebracht wordt, niets meer te maken heeft met het brengen van het ‘ware’ nieuws aan kinderen. De afleveringen zijn eigenlijk niets meer dan een uiting van staatspropaganda. Het Jeugdjournaal laat enkel onderwerpen zien waarvan de overheid wil dat de kinderen er notie van nemen en sluit naadloos aan bij de agenda van de globalisten. Op dit moment zie je dus veel items voorbij komen over: corona, de coronamaatregelen, de vaccins, de klimaatagenda en genderneutraliteit.

Dat is een zorgelijke ontwikkeling, want als je na afloop van zo’n journaal in gesprek gaat met een klas, dan zie je dat kinderen op deze leeftijd nog zo bevattelijk zijn voor meningen, dat in hun ogen de mening van het Jeugdjournaal de enige juiste is. Mensen denken vaak dat ze hun kind naar een openbare school sturen. Maar realiseer je dit: deze scholen zijn niet open voor het publiek en deze scholen leggen geen verantwoordelijkheid af aan jou als ouder of je kind over hun beleid. Ze leggen enkel verantwoording over hun schoolprogramma af aan de Onderwijsinspecteur (die in dienst is van de overheid) Scholen worden geleid, gereguleerd en gefinancierd door de overheid.

Elke onderwijzer(es) wordt min of meer gedwongen om dag voor dag een door de methode voorgeschreven programma te volgen. De lessen, de toetsen alles is tot op de dag gepland. Dat is ook waarom zoveel mensen in het onderwijs stress ervaren, want als het een keer een dag tegenzit, dan valt niet alleen de planning van die dag in de soep, maar eigenlijk die van de hele week of nog erger.

Ik vergelijk de gang van zaken op school wel eens met een vormenstoof. De overheid heeft een beeld voor ogen waar kinderen aan moeten voldoen. Elk kind wordt zo gekneed en geprogrammeerd dat hij later onopvallend in de kudde kan leven. Laten we als voorbeeld een kudde olifanten nemen. Maar stel dat je kind het groepstempo niet kan volgen, licht autistisch is of gewoon een heel sterk karakter heeft en zich maar niet zo onderwerpt aan de groepsnorm. Dan heeft je kind wel een probleem. Want op school blijven ze proberen om iedere giraf, zebra, leeuw of tijger (ofwel je kind met een eigen karakter of manier van werken) net zo lang te vormen en te kneden totdat hij/zij uiteindelijk toch door het gaatje van de olifant gaat passen.

Scholen zijn allang geen openbare scholen meer waar iedereen welkom is. Scholen zijn regeringsinstituten. En dit is geen kritiek op het onderwijzend personeel, want zij worden zo overladen met extra taken, dat ze niet eens de tijd meer hebben of eens afstand te nemen van alles en te reflecteren over wat ze dagelijks doen. De meesten voeren met het zweet of hun voorhoofd en een permanent gevoel van stress hun taken uit. Maar ze zien niet dat we op een glijdende schaal zitten en dat dit schoolsysteem feitelijk failliet is.